Απόγευμα της 21ης Σεπτεμβρίου, Ομόνοια. Η τελματώδης κανονικότητα των ωρών καταστημάτων, η ομαλή ροή της κοινωνικής ζωής του κέντρου σείεται βίαια. Ο Ζακ Κωστόπουλος, οροθετικός, queer, άνθρωπος κοινωνικά προβληματισμένος και δραστήριος, σε εξαιρετικά ευάλωτη ψυχολογική και σωματική κατάσταση, σπεύδει για αδιευκρίνιστο λόγο, στο εσωτερικό ενός άδειου κοσμηματοπωλείου. Η πόρτα πίσω του κλειδώνει αυτόματα. Με έναν αντίστοιχο αυτοματισμό ενεργοποιούνται τα αλλοτριωμένα κοινωνικά αντανακλαστικά αφεντικού και παριστάμενων. Ένας άνθρωπος, εγκλωβισμένος, που καταφανώς δεν αποτελεί απειλή, ξυλοκοπείται βάναυσα από πολίτες και αστυνομία με κατάληξη τον θάνατό του.

Η ζωή της Zackie, στην τελευταία της πράξη, πρόσφερε στην κοινή γνώμη ένα φρικτό ενσταντανέ. Ένα στιγμιότυπο που συμπυκνώνει εμφατικά τη σοβαρή ασθένεια που τρώει τα σπλάχνα της κοινωνικής ζωής. Μερικά καλοβαλμένα αφεντικά της περιοχής, τυπικά παραδείγματα του αλλοτριωμένου, κομφορμιστή μικροαστού, σε συνεργασία με την αστυνομία, τσακίζουν έναν κοινωνικά αποκλεισμένο, σε αδύναμη θέση και μη έχοντα άνθρωπο. Αφήνοντας απ’ έξω μια ατελέσφορη σπέκουλα σε σχέση με τις προθέσεις της εισβολής του θύματος στο κατάστημα, σημασία για μας έχει να εστιάσουμε στο ίδιο το γεγονός του θανάτου της. Στην ιδεολογία που όπλισε με τυφλό μίσος τους θύτες, στην ιδεολογία που ορίζει ως δίκαιο και σώφρονα τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν, στην ιδεολογία που καθηλώνει τις Zackie αυτού του κόσμου στη συνοριογραμμή του κοινωνικού βίου.

Η καπιταλιστική πραγματικότητα επιβάλλει ένα κοινωνικό προτσές συγκεκριμένο, απαιτεί ένα συμβατικό αφήγημα για να κανονικοποιήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Οι μέθοδοι καθυπόταξης σε αυτή την κοινωνική συμβατικότητα εδρεύουν παντού και εκφράζονται με ποικίλους τρόπους. Βασικό πυλώνα του μικροαστισμού δεν μπορεί παρά να αποτελεί η λατρεία της ιδιοκτησίας, φυσικό επακόλουθο της νόρμας “γέννηση-εκπαίδευση-εργασία-αναπαραγωγή-θάνατος”, από ανθρώπους που δεν πρόκειται ποτέ να κατακτήσουν μεγάλο πλούτο, αλλά αρκούνται στο να χτίσουν ή/και να διατηρήσουν τα μικρά τους προσωπικά φέουδα. Βασίλεια στα μέτρα τους, στα οποία μπορούν πια να διαφεντεύουν το σπίτι ΤΟΥΣ, το μαγαζί ΤΟΥΣ, τους υπαλλήλους ΤΟΥΣ, τη γυναίκα ΤΟΥΣ, ό,τι νοούν με την έννοια της πατρίδας ΤΟΥΣ, να αναπαράγουν την ψευδαίσθηση ενός ελέγχου γύρω από την ζωή τους.

Άμεση συνέπεια αυτής της κουλτούρας είναι ο φόβος απέναντι στο Άλλο που μπορεί να απειλήσει την όποια ιδιοκτησία -δικιά του ή όχι-, η αποστροφή και η ανασφάλεια που του προκαλεί όποιος δεν μοιράζεται την φτωχή του κοσμοαντίληψη, άρα και η άποψη πως οτιδήποτε ξένο πρέπει να εξοντωθεί. Η πεποίθηση πως η ύπαρξή μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την συνεισφορά μας στην παραγωγική διαδικασία και την απόκτηση ιδιοκτησίας, υποτιμάει την αξία της ζωής όποιου δεν έχει, όποιου δεν παράγει, όποιου δεν καταναλώνει. Για να καταστούν τα παραπάνω από ιδεολογία σε πραγματικότητα, ο κρατικός μηχανισμός και οι τιμητές του φροντίζουν για τη διαρκή προπαγάνδιση αυτής της κοσμοθεωρίας. Αυτής που θέλει τους ανθρώπους να ανταγωνίζονται τον διπλανό και όχι τον από πάνω τους, αυτής που θα ιεραρχεί πάντα την ασφάλεια πάνω από την ελευθερία, αυτής που, τελικά, θα μας παρουσιαστεί σαν μοναδική αλήθεια και κοινή λογική. Είναι η άποψη που αναπαράγεται από τα δελτία των οχτώ, το αφήγημα που εκφράζεται με τρόπο συντονισμένο τηλεοπτικά, από τα στόματα ευυπόληπτων πολιτών και καλοπληρωμένων opinion makers.

Στο πρόσωπο του Ζακ εκείνη τη στιγμή συγκεντρώνονται πολλές περιθωριακές ταυτότητες που η κυρίαρχη ηθική αποστρέφεται. Αυτός ο αποκλεισμένος κόσμος, αυτός που περισσεύει, το περιθώριο, λοιπόν, προκύπτει πάντα εξ’ αντανακλάσεως. Από την ίδια τη δομή της κοινωνίας, από την φύση των καπιταλιστικών σχέσεων εξάρτησης/εκμετάλλευσης. Ανέκαθεν οι άνθρωποι αναζητούσαν τον αποδιοπομπαίο τράγο, ένα κοινωνικό υποσύνολο στο οποίο – σε συνθήκες κοινωνικής ομαλότητας- μπορούσαν να φορτώσουν την ευθύνη για τα κακώς κείμενα της ζωής τους και, όλως τυχαίως, αυτός δεν θα είναι ο ισχυρός, ο άφταστος, ο ηγεμόνας, αλλά ο ανήμπορος, ο ανυπεράσπιστος, ο μόνος. Η δε βία, παρούσα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, στοιχείο κατά τα άλλα μεμπτό και απαίσιο για μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία κατά τον κυρίαρχο λόγο, ξαφνικά γίνεται συζητήσιμη από τους θιασώτες του. Το αντιδραστικό ακροατήριο σπεύδει να αναγνωρίσει το δικαίωμα στη βίαιη προστασία της περιουσίας του, στον καταστηματάρχη απέναντι στον περιθωριακό, φερόμενο ως ληστή. Όταν φυσικά δεν πρόκειται για τον χαρτογιακά της Energa, όταν δεν μιλάμε για έναν πολιτικό που υπεξαιρεί δημόσιο χρήμα, για έναν εργοδότη που “ξεχνάει” να πληρώσει τον υπάλληλο του. Το συντηρητικό κομμάτι της κοινής γνώμης απροκάλυπτα θα χαρίσει το ηθικό πλεονέκτημα σε όποιον εκκινείται από κομφορμιστική σκοπιά, υπεραμυνόμενος της κανονικότητάς του απέναντι στο ξένο και το παράξενο.

Ασχέτως με τα κίνητρά της ή τα κίνητρα των δολοφόνων της, αλλά δεδομένου του σεξουαλικού προσανατολισμού της και της τοποθέτησής της στα ζητήματα που αφορούν το φύλο, η Zackie με το σκηνικό της δολοφονίας της χάραξε πάνω στα μούτρα της ελληνικής κοινωνίας ένα, τραγικό και μακάβριο συμβολισμό. Ποδοπατημένη από δύο σύμβολα της πατριαρχίας: λευκούς, άντρες, μεσήλικες, επιχειρηματίες με τον ένα δηλωμένο φασίστα και φυσικά τους μπάτσους, η Zackie αντιστάθηκε και αγωνίστηκε μέχρι την τελευταία της αναπνοή για το δικαίωμά της στην ελευθερία. Για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός της που είχε γίνει στόχος. Για το δικαίωμά της στη ζωή. Με τον ίδιο τρόπο χιλιάδες άτομα καθημερινά ποδοπατιούνται είτε ψυχολογικά είτε σωματικά. Ο λόγος είναι πως κυριαρχεί μια βαθιά καταπιεστική, μεταφυσική άποψη που κατατάσσει τους ανθρώπους σε ένα επίπλαστο δίπολο με βάση τα γεννητικά τους όργανα. Μέσω του διαχωρισμού αυτού, επιβάλλονται στη συνέχεια και μια σειρά από συμπεριφορές, ρόλοι και σεξουαλικές προτιμήσεις που απορρίπτουν και καταστέλλουν οποιαδήποτε επιλογή των υποκειμένων σε σχέση με τη ζωή τους. Τα άτομα που βιώνουν μια τόσο θεμελιακή καταστολή στην ύπαρξή τους, την αντίστασή τους και τις κοινότητες αγώνα τους για αυτοδιάθεση, όπως και τα γυναικεία κινήματα και τους αγώνες τους για χειραφέτηση δεν μπορούμε παρά να τα αναγνωρίζουμε δίπλα μας στον αγώνα για μια διαφορετική κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση. Για εμάς αυτός ο αγώνας είναι ταυτόχρονα κι ένας αγώνας για μια ζωή χωρίς τα κράτη και τον καπιταλισμό που αναπαράγουν όλους αυτούς τους διαχωρισμούς: τους έμφυλους, τους φυλετικούς, τους ταξικούς. Γιατί οι αγώνες μας δυναμώνουν όταν βάζουν στο στόχαστρο αυτή την κοινωνία και τους θεσμούς της συνολικά. Γιατί τον Ζακ τον χτύπησαν ο καταστηματάρχης και οι μπάτσοι. Τον Ζακ, όμως, τον σκότωσε αυτή η εξουσιαστικά δομημένη κοινωνία. Αυτή στην οποία αν δεν έχεις τότε δεν είσαι, αν δεν μοιάζεις με μας είσαι ανεπιθύμητος εδώ. Για καλή μας τύχη, βέβαια, και σε πείσμα αυτής της κατασκευασμένης στα μέτρα τους πραγματικότητας, αυτή η κοινωνία δεν αποτελείται αποκλειστικά από την αστυνομία και τους ρουφιάνους της, από τα αφεντικά, τους νοικοκυραίους και την ηθική τους, από το παπαδαριό και το εθελόδουλο ποίμνιό του. Είναι κάποια κομμάτια της που προσεγγίζουν την πραγματικότητα μαχητικά, που συζητούν, που δρουν, που ανοίγουν μονοπάτια. Ο Ζακ είχε βρεθεί στο στρατόπεδο αυτό. Έδωσε με τη ζωή αλλά και με το θάνατό του, φωνή στους δρόμους και τους τοίχους των πόλεων, διαλαλώντας πως, κάποιοι από εμάς, δεν χωράμε στις κανονικότητές τους. Υπενθυμίζοντάς μας πως οφείλουμε να οικοδομήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης ως αναχώματα απέναντι στη βαρβαρότητα. Να οργανώσουμε λεπτό προς λεπτό την συντριβή αυτού του γερασμένου κόσμου.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΡΙΚΗ

ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ, ΝΑ ΥΠΟΣΚΑΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Συνέλευση για τη διάχυση αναρχικού λόγου και δράσης

Download: teliko_zak.pdf